شیعیان واقعی داراي ویژگیهاي خاصی هستند و به وسیله همان صفات و نشانهها نیز شناخته میشوند. صرف داشتن محبت

اهلبیت
علیهمالسلام براي شیعه بودن کافی نیست؛ زیرا بسیارند کسانی که ادعاي محبت اهلبیت علیهمالسلام دارند، اما شیعهي واقعی

نیستند. براي شیعهي واقعی بودن باید دقیقا با پیروي از ائمهي اطهار علیهمالسلام، آنان را در گفتار، رفتار، عبادت و… الگو و

در قرآن هم آمده است. قرآن کریم پس از بیان داستان « شیعه » سرمشق خود قرار دهیم و متمسک به سیره عملی آنان باشیم.

کلمهي
حضرت نوح علیهالسلام میفرماید: و ان من  شیعته لابراهیم؛ و بیگمان ابراهیم علیهالسلام از پیروان او [نوح

علیهالسلام] است؛ یعنی حضرت ابراهیم علیهالسلام درست همان راهی را میپیمود که حضرت نوح علیهالسلام پیموده بود.

محبت اهلبیت علیهمالسلام غیر از شیعهي واقعی بودن است و باید این دو مقوله را از یکدیگر تفکیک کرد. براي روشنتر شدن

موضوع، روایتی را در این زمینه نقل میکنیم: پس از این که مسأله ولایت عهدي امام رضا علیهالسلام، مطرح گردید و آن

حضرت

به مرو تشریف فرما شدند، مردم دسته دسته براي عرض تبریک خدمت ایشان شرفیاب میشدند؛ زیرا در نظر مردم این پیش آمد

پیروزي بزرگی براي اهلبیت علیهمالسلام به حساب میآمد. مدتی پس از استقرار امام علیهالسلام در مرو، دستهاي از شیعیان براي

زیارت آن حضرت به محضر ایشان شرفیاب شدند. دربان و خدمت کار حضرت از آنان سؤال کرد: شما کیستید و چه میخواهید؟

گفتند: ما جمعی از شیعیان امام هستیم و تقاضاي شرفیابی حضور امام را داریم. دربان گفت: منتظر باشید تا من اجازه بگیرم،

سپس
خدمت حضرت آمد و عرض کرد: جمعی آمدهاند و میگویند ما از شیعیان شما هستیم و میخواهیم شما را زیارت کنیم. حضرت

اجازه نفرمودند. دربان، پاسخ حضرت را به آنان گفت. آنان رفتند و روز دوم آمدند و همان درخواست را مطرح کردند. باز هم

حضرت اجازه ملاقات به آنان ندادند. براي روز سوم آمدند و مجددا همان تقاضا را تکرار کردند. این بار نیز حضرت اجازه

نفرمودند. بعضی از آنان با گریه و زاري از دربان خواستند تا از حضرت سؤال کند گناهشان چیست که اجازهي ملاقات نمیدهند.
دربان مطلب را خدمت امام عرض کرد. حضرت فرمودند: چه گناهی بالاتر از این که آنان دروغ میگویند، آنان میگویند ما شیعه

هستیم در حالی که صفات شیعه در آنان نیست؛ شیعیان واقعی امثال سلمان و ابوذر هستند. دربان برگشت و فرمایش حضرت را

به
آنان گفت. آنان گفتند: ما واقعا شیعه هستیم و امام را دوست داریم، ما دروغ نمیگوییم. حضرت به دربان فرمودند: به آنان بگو

شما از دوست داران و محبان ما هستید، اما از شیعیان ما نیستید. آنان گفتند: آري، ما اهلبیت علیهمالسلام را دوست داریم و از

دوست داران امام علیهمالسلام هستیم. حضرت فرمودند: حالا راست گفتند، میتوانند وارد شوند.  شاید اگر ما جاي

آنان بودیم و سه مرتبه در خانهي امام میرفتیم و اجازهي حضور نمییافتیم، خسته میشدیم و برمیگشتیم، ولی آنان چون عاشق

بودند، ایستادند و استقامت کردند تا سر مطلب را دریابند. حضرت به این وسیله آنان را تربیت کردند و به آنان فهماندند که

صرف
داشتن محبت اهلبیت علیهمالسلام کافی نیست، بلکه محبت اهلبیت علیهمالسلام قدم اول است و نباید به آن اکتفا کرد؛ مراتبی که

شیعیان در سایه ي انتساب به اهلبیت علیهمالسلام باید کسب کنند، بسیار بیش از اینها است. اگر خداي متعال لطف کرده و محبت

اهلبیت علیهمالسلام را در دل ما قرار داده است، باید به خوبی از آن استفاده کنیم و در همان پله ي اول توقف نکنیم

منبع:پندهاي امام صادق به ره جويان صادق