برخي بر ضرورت نبوت و امامت چنين استدلال  مي كنند :از آنجا كه بشر موجودي اجتماعي ومدني است ونظم ،لازمه تمدن وآن هم  در گرو وجود قانون است ،هماره نياز به انبيا واماماني دارد ، تا با وضع قوانين واجراي آن ها ،بقاي نظم  وپيشرفت تمدن بشري را تامين وتضمين كنند .

 خواجه نصيرالدين طوسي اين برهان را چنين به چالش كشيده است :اين بيان در اثبات ضرورت نبوت وامامت تام نيست ،چون بسا انسان ها وجوامعي كه هرگز ديني اختيار نكرده اند واز پيامبرو امامي پيروي نمي كنند ؛ولي بهتر يا بسان ما زندگي مي كنند .تمدني قانوني دارند كه دنياي آنها  را تامين مي كند ، پس ضرورت نبوت وامامت بدان جهت نيست كه دنيا يمان به سامان رسد  بلكه از آنجا كه ما موجودي ابدي هستيم وتا بي نهايت راهي طولاني پيش رو داريم ،اين ابديت ومسير بي نهايت كه به نام معاد مي شناسيم وپيمودن مسير سعادت ابدي خود نيازمند بعثت انبيا ونصب ائمه است .

اگر بعد از مرگ چون گياهان مي پوسيديم ونا بود مي شديم ،نياز به قانون وحل معضلات نظام اجتماعي ضرورت نبوت وامامت را براي ما تامين مي كرد ؛اما پس از مرگ ،قبر ،برزخ،قيامت ،تطاير كتب،حساب،ميزان،صراط ،بهشت ،جهنم ،پيش روي ماست  وما از اعماق حقايق وچيستي اينها اطلاع نداريم واز سوي ديگر ،ما هستيم وابديت.

هر انديشه اي كه در فكرمان مي گذرد وهركاري كه از ما سر مي زند با ابديت ما پيوند خورده است ونيازمند عقايد واخلاق واعمالي هستيم كه ما را از مرگ تا برزخ واز آنجا تا بهشت حفظ كند ورهگشا باشد .جبران اين نياز ،وابسته به وجود كسي است كه سخني همساز با گذشته وآينده ما بگويد وآن را انبيا از ذات اقدس اله ونيز امامان از انبيا مي گيرند وبه مؤمنان مي رسانند 

امام مهدي موجود موعود /آيةالله جوادي آملي