آنچه در از روايات معصومين به دست مي ايد اين است كه هر از دواجي كه در بهشت انجام مي شود فرزندي در پي نخواهد داشت
در روايتي آمده است كه محمد بن عبدالله حميري در سال سيصد وهشت هجري طي نامه اي از طريق حسين بن روح ،سومين نايب خاص امام زمان از حضرت پرسيد :وقتي در بهشت انسان با حور العين (يا زن دنيايي خودش ،اگر در بهشت با هم همنشين باشد ) از دواج كند آيا مي توانند بچه دار شوند يا خير؟
حضرت در جواب فرمودند :هيچ زني در بهشت حامله نمي شود ودر اثر همبستري يا همسر دنيايي يا حور العين بچه اي هم متولد نمي شود وحيض ونفاس در بهشت نيست ومشكلات وگر فتاري بچه داري وجود ندارد وآنجا همان طور كه خدا در قران كريم فرموده :«ودر آن بهشت آنچه دل ها مي خواهند وچشم ها از آن لذت مي برند موجود است»
پس مؤمن در بهشت هر زمان كه دلش خواست كودكي داشته باشد ،خداوند بدون حمل ،فرزندي براي او خلق ميكند ولي به آن صورت كه درذهن ها هست ،ولادتي در كا رنيست ،بلكه آفريدن فرزند مانند آفريدن حضرت آدم است ،كه براي عبرت مخلوقات ،بدون هيچ حمل وهيچ ولادتي آفريده شد »

منبع :آرامش ابدي بهشت ونعمت هاي آن /نوشته عليرضا زكي زاده رناني